Schaats & Skate > Skaten > Skateroutes > Kampen-Elburg
  1. Topkwaliteit wegdek!
  2. Goed te beskaten wegdek.
  3. Matig tot slecht wegdek.
  4. Een kwelling voor je skates!

Kampen-Elburg.

Tegen beter weten in stap ik even buiten Kampen bij de McDonald’s uit de auto. Met net een werkbezoek bij een nieuwe klant achter de rug. De klok boven de fastfoodbalie wijst nog maar half twee. Tijd genoeg dus voor een skatetochtje naar Elburg, zoals ik me heb voorgenomen. Het moet de laatste tocht worden van dit ten einde lopende skeelerseizoen. Maar er komen dreigende wolken aandrijven die er niet zo geruststellend uitzien. Terwijl het weerbericht juist "in de middag opklaringen vanuit het noorden" beloofd had.......

Ik hijs mij naast de auto moeizaam in mijn skeeleroutfit, onder de nieuwsgierige blikken van de fastfoodklanten achter de glazen McDonald’s puien. Een snelle check van Buienradar garandeert nog steeds een vrijwel droge tocht. Op een klein staartje regenwolk na, dat misschien net even langs mijn Kamper skeelergebied zal schampen. Geen probleem voor een gezonde Hollandse skater. Die ziet niet van een tocht af vanwege een paar mogelijke miezerdruppeltjes. Al doet zo’n Hollandse skater er toch verstandig aan, om zijn plastic noodponcho bij zich steken. Voor de zekerheid. Je weet tenslotte maar nooit....

Het strakke fietsasfalt langs de drukke N307 naar de Roggebotsluis is uitstekend geschikt om mijn de laatste tijd wat verwaarloosde skeelertechniek weer een beetje terug te oefenen. Dat blijkt niet geheel overbodig. Ik heb mijn laatste tocht rond Zoetermeer alweer ruim twee maanden achter de gekromde skaterug. Bij het linksaf slaan naar een pittoresk boerenpolderweggetje vermindert de kwaliteit van het asfalt zienderogen. Samen met de hinderlijk brede, regelmatig inhalende tractoren geeft dat in dit prille stadium van deze tocht niet bepaald veel rijgenot. Pas verderop, waar een splinternieuw viaduct over de dito Hanzespoorlijn springt, is het meeste leed geleden. Daar strekt een kakelvers aangelegd, spiegelglad skeelerwegdek zich voor mij uit. Strak asfalt zo ver het oog reikt. En ook nog eens helemaal tractorvrij.

Er wordt hier een waterverbinding aangelegd tussen IJssel en Drontermeer. Dwars door de polders. Die moet het oude centrum van Kampen beschermen tegen extreem hoge waterstanden. Overal zijn graafmachines druk bezig om dijken op te werpen en nieuwe watergeulen uit te baggeren. Mijn voorgenomen skeelerroute loopt dwars door het werkgebied heen, maar is deels al aan de Reeve-IJsselbypass ten offer gevallen. Ter compensatie slingert er zich nu een fantastisch strak en glad orgasfalt-lint om de waterstaatkundige werken heen. Dit mag je gerust de skeelerhemel noemen....

"Voel ik nu opeens druppels?" schrik ik abrupt op uit hemelse skatesferen. Naar boven kijkend wordt het inderdaad opeens wel erg donker. Maar ook na de zoveelste check blijft Buienradar bij het eerder beloofde, alleen maar langs trekkende buienstaartje.
"Loos alarm," denk ik gerustgesteld. En inderdaad, even later druppelt het alweer een stuk minder.
Naast de tijdelijke werkweg waar ik rijd is een viaduct in aanbouw. Over de nieuw geprojecteerde stroombedding. Verderop, waar de pas aangelegde infrastruktuur eindigt, is het uit met de pret. Het hemelse skeelerwegdek maakt helaas weer plaats voor de oorspronkelijke boerenweggetjes met kwel-asfalt en af en toe een tractor.

Het wolkenstaartje van Buienradar blijft kennelijk nog even hangen. Want de miezerregen zwelt weer aan. Ik zie het asfalt beneden me steeds natter worden. Maar dankzij het ruwe wegdek is er gelukkig nog steeds voldoende grip voor mijn wieltjes.
Bij het gehucht Zuideinde wordt de gestaag toenemende neerslag me te gortig. Tijd dus voor de regenponcho. Even worstelen om er in te komen, maar dan werkt het in de wind om me heen fladderende plastic voortreffelijk. Er komt geen (inmiddels forse) druppel meer doorheen. Vol goede moed vervolg ik mijn skeelerveldtocht door de Kamper polders. Wel met de nodige twijfel of de lagers deze nattigheid zullen overleven. Langs Trutjeshoek (!) gaat het naar Oosterwolde. Het dorp waar ik ooit een "Thomashuis" voor mensen met een handicap ontwierp.

Als in de verte eindelijk de toren van Elburg opdoemt, neemt de regen af. Het wordt zelfs droog genoeg om mezelf te verlossen van het hinderlijke fladderplastic. De lucht lijkt ook wat open te breken. Krijgt Buienradar dan toch gelijk?
Inderdaad lijkt bij het doorkruisen van de Elburgse buitenwijken het ergste leed geleden. Het is dan nog maar een kort stukje naar het voormalige vissersstadje zelf, met zijn historische stadswallen. Jaren geleden liep ik daar nog in het zonnetje rond met mijn zoon.
Maar voordat ik die wallen bereik trekt de lucht opnieuw dicht. Zonder waarschuwing begint het direct te stortregenen. Al aardig doorweekt wurm ik me terug in de reddende poncho, terwijl dikke druppels de Elburgse straten geselen. Omzichtig manoeuvrerend glibber ik me een weg rond het haventje bij de stadspoort. Naar het ver overkragende afdak van het havenkantoor, dat bescherming biedt tegen de nattigheid. En tegen de plotseling opstekende, harde wind...

Na enige tijd wordt de regen minder. Maar mijn vertrouwen in Buienradar heeft een forse deuk opgelopen. Nu de eerste schemering zich voorzichtig begint aan te dienen, moest ik het er maar weer op wagen. Anders lukt het niet om voor donker bij de auto in het nog verre Kampen terug te zijn. Dus verlaat ik de relatieve veiligheid onder het havenkantoordak, om op het fietspad met mijn rollende schoeisel door dikke lagen afgevallen bladeren te ploegen. In de richting van het Drontermeer.

Voorbij de brug heeft de regen op het onbeschutte stuk langs het Drontermeer plaatsgemaakt voor een straffe tegenwind. Die twee kilometer verderop, waar het geboomte begint, gelukkig gesmoord wordt. De windstilte onder de bomen voelt weldadig aan, zeker nu de vermoeidheid opkomt. Ik kom helemaal tot rust. Bovendien toont het bos zich in deze kleurige herfsttooi op haar mooist. Er lijkt zelfs even een waterig zonnetje door te breken.
Dit is skeeleren zoals skeeleren bedoeld is....
Alleen de dikke lagen bladeren onder mijn wielen doen afbreuk aan het rolgenot. Vooral de er soms verraderlijk onder verstopt liggende struikeltakjes. Tot twee keer toe weet ik ternauwernood een aanslag door zo’n sluipmoordenaar op mijn moegestreden onderstel te voorkomen.

Terwijl de schemering valt en de straatverlichting aanfloept, doemt na een tijdje plotseling de Roggebotsluis op. Nu is het niet ver meer! Lange files auto’s wurmen zich vanuit de Flevopolder over de brug in de richting van Kampen. Nauwelijks sneller dan mijn (abominabele) skeelertempo. Het lukt me op het inmiddels droge fietspad naast de weg dan ook aardig, om deze laatste skielometers met de verkeersstroom mee te komen.
Eenmaal onder het viaduct van de nu overvolle N50 door doemt dan het parkeerterrein-met-de-M weer op. Vanwaar ik uren geleden vertrokken ben. Ik plof in de auto en ontdoe me van mijn skate-outfit. Terwijl achter me de Golden Arches van de McDonald’s lonken. Na zo’n sportieve prestatie kan ik me eigenlijk geen troostrijk hamburgertje ontzeggen. Alvorens aan de lange autorit terug naar huis te beginnen....



pijl

Onderstaande gegevens zijn gebaseerd op de informatie uit de door mij gebruikte gps: de Garmin GPSmap 62 S.

  1. Tocht verreden op: 1-11-2016

  2. Bewegingstijd: 3:25 u

  3. Afstand totaal: 42,3 km

  4. Gemiddelde snelheid: 12,3 km/u



pijl

Site design and copyright by Ir Grootveld / Blinksoft.
//