Het uitgestrekte parkeerterrein rond het Galgenwaard-stadion is op deze tijd en op deze plek bijna leeg. Enkele
leasebakken staan geparkeerd voor de talrijke bedrijfruimten onder de tribunes.
Nergens voetballers of hooligans te zien. Dat zouden de imponerende commerciële glasfronten waarschijnlijk ook niet overleven.
Ondanks de strakblauwe herfstlucht is het behoorlijk koud. De aandachtige beschouwer ziet het vredige beeld van een blauwpaarse Daihatsu Cuore met open portier. Een eenzame figuur trekt zijn skeelers aan in de ochtendzon. Hij heeft zojuist een erg vroeg geplande bouwvergadering achter de rug. Vrouw en kinderen blauwbekken ergens in een caravan op de Veluwe, terwijl hij zich opmaakt om zijn beroepsfrustraties weg te skeeleren.
Volkert Vos van "TE Producties" geeft een boekje uit met tochtsuggesties rond Utrecht. De rolschoenrijder, in wie de oplettende lezertjes natuurlijk allang de auteur van het hier opgeschreven onzinverhaal hebben herkend, kiest voor de Maarsseveense Plassentocht. Omdat die maar 20 kilometer lang is, veel te kort voor zooo veel weg te inlinen frustraties, besluit ik deze tocht te verlengen. Met een aanvullend, door de domstadse "Dienst Maatschappelijke Ontwikkeling" uitgezet gedeelte van ongeveer dezelfde lengte. Zo pers je er toch nog een kleine veertig kilometer uit. Net goed voor zo'n mooie ochtend...
Een beetje onwennig skeeler ik voor het eerst in mijn leven door het Utrechtse stadsschap. Een brede kaarsrechte laan welke naar een universiteitswijk voert met dezelfde naam als mijn thuis-ijsbaan: "De Uithof".
"Weg tot de Wetenschap" heet de allee, waar ik over de losliggende tegels van het fietspad hobbel. De wijk maakt een combinatie van architectonisch, feministisch en wetenschappelijk getinte gedachten in me los. Zoals bijvoorbeeld het rode Minnaertgebouw voor astronomie, gedragen door de letters van zijn naamgever. Elders toonde mijn geliefde schoonzusje Annemieke mij eens trots haar door Meccanoo Architecten zo sprankelend vormgegeven onderwijsplekje.
En niet te vergeten het "Educatorium" van Rem Koolhaas. Waar ooit die lezing plaatsvond over de enkele, universele superkracht. Gegeven door de legendarische Stephen Hawking. Net als mijn zoon electrisch rollend. . .
Vandaag ben ik hier niet voor de wetenschap. Ook niet voor vrouwvriendelijkheid of bouwkunst. "Maatschappelijke Ontwikkeling" leidt mij ruim van tevoren een woonwijk in. Daar aan de Sonneveld- en Pisuisselaan lijkt het dagelijkse leven minder opwindend dan dat van de naamgevers. Ik passeer kletsende moeders bij de school van hun zojuist gedropte kids. Hun pa's zijn vermoedelijk aan het werk in de glimmende Amev of Fortis kantoren verderop.
Buiten de stad wordt het wegdek langzaam beter. Redelijk asfalt in het pittoreske parkje tussen de oude en de nieuwe weg naar De Bilt. De imponerende kantoorburchten maken plaats voor oudere forten. Stenen vestingwerken langs de oude Hollandse waterlinie. Ooit bedoeld om de vijand weg te houden van de Domtoren en de achterliggende Randstad. Op de sfeervolle oude polderweg tussen De Bilt en Overvecht vormen ze nu een fantastisch decor voor recreërende skielurrurs.
Op dit punt sluiten de routes van Volkert's TE en de gemeente Utrecht op elkaar aan. Het parcours volgt via wat omwegen tenslotte de drukke noordelijke rondweg naar Maarssen. Niet via de brede vierbaans stoplichtenroute, maar langs de bomenrijke, van vele golvende drempels voorziene parallelweg.
Eenmaal voorbij fort Gagel volgt er een lange, kaarsrechte route naar het gehucht Westbroek. Ik denk natuurlijk aan Henk. Die na "Het Goede Doel" meer zag in het besturen van de domstad. Zonder al te veel succes overigens.
Volgens TE moet dit pad een sublieme skate ervaring geven. Maar met de strakke tegenwind pal in het gezicht denk ik daar anders over. Tergend langzaam komt de verre kerktoren dichterbij. Moegestreden bereik ik uiteindelijk de cafées aan de voet ervan, maar leg niet aan voor een verkwikkende pitstop.
In plaats daarvan vervolg ik de route naar het westen. Dezelfde kant als waar de wind heengaat.
"Kijk, dat noem IK nu genieten". Als je al die langsflitsende auto's even vergeet tenminste.....
Enkele kilometers verderop verandert de landweg na een scherpe linkerbocht in een bijna originele Autobahn met dito snelheden. Ik inspecteer zekerheidshalve mijn beschermuitrusting. Gelukkig buigen de auto's naar rechts op het punt waar Volkert de skielurrurs rechtdoor stuurt. Het recreatiegebied van de Maarsseveense Plassen in.
Maagdelijk rustige paden en meewind in een pittoresk landschap.
Wat wil een toerskater nou nog meer...
Nou?
Dat -et -es géén herfst was...
De bladeren op het pad vallen nog wel mee. Het is tenslotte droog.
Maar overal die struikeltakjes!!!
Dankzij mijn uitstekende balans blijven knie- en polsbeschermers gelukkig werkloos, maar het spant er regelmatig om. Volkert stuurt je voorbij het idyllische zwanenmeer het recreatiepark uit, terug naar de drukke rondweg en fort Gagel.
Natúúrlijk ben ik eigenwijs en kies na het grote parkeerterrein een op het eerste gezicht véél aantrekkelijker route terug het park in. Dat is (buiten de takjes en losse honden) toch een stuk leuker dan zo'n voorgedrukte autoroute volgen?? Tevreden rol ik ruim een kilometer verder. Tot het pad plots ophoudt tegen een hekje. Nu volgt Volkert's wraak, in de vorm van een ruw beklinkerde landweg. Meer dan een kilometer klunen door de skeelerhel als straf voor mijn ongehoorzaamheid.
Nóóit, nee nóóit meer, zal ik de wijze raad van een gids in de wind slaan...
Het kaarsrechte fietspad naar Westbroek verlost me tenslotte uit mijn lijden. In tegenstelling tot vanochtend flits ik nu op adelaarsvleugels terug naar de Gagel. Volkert heeft gelijk: dit is puur genieten!. Op de drempelrijke parallelweg langs de drukke Utrechtse rondweg is dat echter alweer gauw vergeten.
Hier is het buffelen geblazen! Tegen de wind in tot de beschutting van de flats in Overvecht. Wetenschappers (Darwindreef, Kapteynlaan) en filosofen (Sartreweg) wijzen me over hobbelige fietspaden de weg naar naar rotonde de Berenkuil, waarna het serene park langs de Biltseweg niet ver meer is.
Dan ben ik weer terug in Utrecht's prestigueuze kantorenzone. Niet voor lang, want voorbij het AMEV-gebouw gaat het nu rechtsaf de Pythagoraslaan in en met een slinger onder de oude snelweg door.
Daar komen de eerste verwijzingen naar mijn leven als straks het skieleren achter de rug is: handicaps en architectuur.
Middenin een ruw beklinkerde en verkeersrijke stratenlus ligt daar Revalidatiecentrum De Hoogstraat. Verderop tref ik het beroemde witte Schröderhuis van architect Rietveld.
Een waardig eind voor een fantastisch Utrechtse rondje. Via de Platolaan en de Weg tot (dit keer: vanaf) de Wetenschap keer ik weer terug bij het voetbalstadion. Alwaar op het parkeerterrein een trouwe Daihatsu staat te wachten, om mij terug te voeren naar stapels klaarliggend werk...
Met dank aan: TE-producties en de gemeente Utrecht.
Het copyright van deze site en haar inhoud, voor zover niet anders vermeld, berust bij Johan Grootveld.
Overname van afbeeldingen of teksten alleen na toestemming, met link en bronvermelding.
Site design:
Johan Grootveld / Blinksoft