Rondje rond het Volkerak.

De lucht is strakblauw als ik mijn ongeschoeide voeten buiten Marijke's Nissan Micradeur steek. Vier auto's verderop zitten twee dames in hun auto te wachten. De deuren wijd open, mij een inkijkje gunnend in hun muzikale repertoire.
Als ik me, met Marco Borsato op de achtergrond, in mijn rolschoeisel hijs, vervoegt zich nog een dame bij de verderop geparkeerde geluidsbron. Nog voor ik mijn skeeleruitrusting compleet aan heb, verlaten drie meiden in hun rijdende jukebox het parkeerterrein. Dit terrein vormt een ideale start voor de inline expeditie die vandaag op het programma staat. Ik ga vanuit Oude Tonge een rondje rond het Volkerak doen!
Dat is, om meer dan één reden, een lang gekoesterde skeelerwens van me. De skeelerkaarten van zowel Just van den Broecke als van mijzelf vertonen een akelige leegte als het gaat om het grensgebied tussen Brabant, Zeeland en mijn eigen provincie. Die moet hoognodig met een fraaie route worden ingevuld!
Daarnaast is het natuurlijk ook gewoon een sublieme ervaring, om in het Deltagebied te rijden. Zo dicht bij huis, tussen de brede zeearmen, imposante waterwerken, en vogelrijke natuurgebieden voel ik me soms bijna een toerist.

Buiten Oude Tonge ontvouwt zich het Flakkeese boerenland, omzoomd met rijen populieren en hoge dijkjes. In honderden jaren ontstond het eiland, door steeds opnieuw stukken land te bedijken en in te polderen. Eeuwenlang reden hier de boerenkarren over de pittoreske, kronkelende dijkjes. Nog geen eeuw geleden werd het isolement van de eilanders doorbroken. Aanvankelijk aarzelend, met het stoomtramlijntje van de RTM.
Met de Deltawerken kregen ook automobilisten de kans, dit prachtige gebied te verkennen. Imposante dammen verbonden de eilanden. Onderling en met de vaste wal. Steeds meer snelwegen gaven toeristen en forenzen de mogelijkheid, zich hier tijdelijk of definitief te vestigen. In het groen en dichtbij de grote stad.
Niet iedereen kon zich in deze ontwikkelingen vinden. Maar voor skeeleraars blijkt het een openbaring. Klinkerweggetjes veranderden in geasfalteerde dijkjes. Nieuwe fietspaden ontsluiten een ideaal recreatief netwerk. Via de Deltadammen liggen de lokkende oevers aan de overzijde binnen voetbereik.

Niet ver ligt de Grevelingendam. Het betonnen monument, aan de overzijde van de autoweg, is een restant van de kabelbaanverankering. Die hield de draagkabel strak, met de gondels die tijdens de aanleg van deze dam werden gebruikt voor het storten van stenen. Deze dijk zo diep in het binnenland, is geen zeewering maar een compartimenteringsdam. Zo kon men de stromingen in het uitgestrekte deltagebied beter in de hand houden. Dit vereenvoudigde de destijds nog te realiseren afsluitingen van de breedste zeegaten aanzienlijk. Verder speelt hij een rol in de zout- en zoetwaterhuishouding.
Het betonnen fietspad is fenomenaal. Acht wielen snorren tevreden over het spiegelgladde oppervlak, de verste verten tegemoet.

Ongeveer midscheeps sluit de Philipsdam op de Grevelingendam aan. Samen scheiden ze het Volkerak van de Grevelingen. Dit is ongeveer ook het punt, waar de drie zuidwestelijke provincies elkaar ontmoeten.
De Philipsdam is niet genoemd naar die Eindhovense elektronikagigant, maar naar het gelijknamige, voormalige schiereiland, waar hij met een kilometerslange boog op uitkomt.
Middenin de dam maakt een enorm sluizencomplex de scheepvaart eenvoudiger, maar het skeelerverkeer lastiger. Er is een brug met forse doorvaarthoogte aanwezig, waar een even forse klim bij hoort. Als ik die hijgend volbracht heb, gaat juist de brug open. Samen met een fietsend Duits toeristengezinnetje wacht ik het herstel van de wegverbinding af, terwijl diep onder ons de scheepvaart passeert. De lange afdaling gaat, evenals de klim, over twijfelachtig asfalt, maar biedt een adembenemend uitzicht. Natuurgebieden langs uitgestrekte wateren. Bevolkt door kolonies van verschillende soorten watervogels. In de verte de lokkende kusten van het zojuist verlaten Flakkee, Sint Philipsland en Brabant.

In het westbrabantse land liggen Steenbergen en Dinteloord al op me te wachten. Beide plaatsen ademen de zo geroemde Brabantse gezelligheid. In Dinteloord, dat wordt gedomineerd door de grote suikerfabriek, vind ik eindelijk een snackbar. Ik leg er aan voor een inmiddels brood (patat-) nodige ravitailleringsstop.
Het Brabantse wegdek is beter dan ik verwachtte. Al gaat de kwaliteit zienderogen achteruit, naarmate ik Willemstad nader. Twee deltadammen en de Haringvlietbrug verbinden het puntje van Brabant hier met de eilanden Overflakkee en de Hoekse Waard. Ik besluit, gezien het tijdstip en de langzaam dichttrekkende hemel, het aanlokkelijke, historische vestingstadje rechts te laten liggen. Direct door naar het Hellegatsplein dus, als ik droog wil blijven... Net als eerder vandaag bij de Grevelingen, liggen hier compartimenteringsdammen en een uitgestrekt sluizencomplex. Wederom met hooooge brug en dito hellingen. De helling omhoog vraagt alleen wat extra klim inspanning.

Maar dan gebeurt het! Vóór mij strekt zich een lange, flauw naar rechts buigende helling uit. Met het perfect engelenasfalt, dat een skater roekeloos maakt. Langzaam maar zeker voel ik mijn snelheid oplopen. Die bereikt al snel onaanvaardbare hoogten, ondanks mijn pogingen een en ander met remtechnieken in de hand te houden. Rechts doemt een dienstweg van Rijkswaterstaat op, waar (natuurlijk) juist een auto uitkomt. Het tintelt in mijn hoofd. Maar de engelen van het asfalt zijn mij ter wille. Mijn gebrekkige remvertraging voorkomt, samen met de alertheid van de automobilist, een onvrijwillige confrontatie met diens voertuig. Voor nahijgen is geen tijd. Daar doemt de volgende helling alweer op.
Het vlakke stukje weg ervóór biedt onvoldoende gelegenheid, om mijn snelheid tot beheersbare proporties terug te brengen. Met het angstzweet onder de helm, voel ik die dan ook opnieuw oplopen. In de verte komt een haakse bocht naar links. Maar gelukkig ook een fietspad rechtdoor.
Dit keer gaat alles goed. Er doemt niet plotseling een auto op. De snelheid blijkt bij de splitsing voldoende afgenomen om een zwierige bocht linksaf te nemen. Onder het viaduct door. Het is me opeens duidelijk waarom dit verkeersknooppunt "Hellegatsplein" gedoopt is...

Tussen de Hellegatsdam en het oude Flakkeese vasteland is het Volkerak dichtgeslibt tot een heel aardig natuurgebied, met veel kreken, fjordenpaardjes en heckrunderen. Alles perfect te zien vanaf de er langs lopende, bijkans onbeskeelerbare parallelweg.
Links rijdend blijkt het wegdek minstens twee ratingklassen beter. Ook deze dam doet haar naam eer aan. Af en toe uitwijkend voor een achterop komende auto, of tegenliggende fietser, overbrug ik de kilometers lange dam zonder kleerscheuren. Aan te raden is deze vrij linke methode niet. Plan je route hier, zo mogelijk, in tegengestelde richting.
Als ik, via het fietspad langs de N59 en vele landelijke binnendoordijkjes, tenslotte het hervormde kerktorentje van Oude Tonge weer in het vizier krijg, is het inmiddels zwaarbewolkt, maar nog steeds droog. Pas als ik me in de wachtende Nissan heb ontdaan van mijn skateuitrusting, barst de regen los.
Er is wéér een stukje skeelerkaart ingevuld....

Routekaartje ...

Grotere kaart weergeven
Let op!:
De kleur blauwgrijs (= gemiddeld wegdek) wordt op het kaartje omwille van de duidelijkheid aangegeven als geel.

Routebeschrijving en info...

(cijfers gebaseerd op informatie van de gps)
datum: 22-7-2010
bewegingstijd: 4:30 u
afstand totaal: 64,03 km
gemiddelde snelheid: 14,2 km/u

Bovenstaande gps-informatie betreft de gegevens voor het gehele rondje, aanéén gereden..