schaatsthuis toertochtverhalen winterweer ijspret websporen contact
winter '93-'94
winter '95-'96
winter '96-'97
winter '00-'01
winter '08-'09
winter '09-'10
winter '10-'11
winter '11-'12

< < < vorige < < <

Het copyright van deze site en haar inhoud, voor zover niet anders vermeld, berust bij Johan Grootveld.

Overname van afbeeldingen of teksten alleen na toestemming, met link en bronvermelding.

Site design:
Johan Grootveld / Blinksoft


Winter 1995-1996 (2).

Westland Toertocht Vlaardingen.


Grotere kaart weergeven

Op 8 januari 2009 na veel ijsloze jaren weer een (illegale) Westlandtocht gereden. Hoewel het niet overal even sterk ijs was, een fantastische dag gehad. Schaatsend over soms maagdelijk, maar altijd superglad, zwart genietijs.
Het deel Vlietlanden, tussen Vlaardingen en Maasland, meerdere keren gereden om de 60km. vol te krijgen. En vooral op dit gedeelte weer overal volop mensen op het ijs!

Op 12-1-2010 herhaalde ik dit kunststukje over geveegd sneeuwijs. Alleen de Vlieten waren behoorlijk berijdbaar, maar daar maakte ik dan ook de 44 km vol.

schaatsen op natuurijs
schaatsen op natuurijs

Clubhuis KV Natsec Vlaardingen
45 km plm 4 uur
1 februari 1996
alleen

horeca langs de route:

  • Cafe Vlietzicht, Vlaardingsekade 60 Schipluiden
  • Cafe Wapen van Maasland, Kerkweg 42 Maasland
  • Cafe De Bonte Haas, Dorpskade 79 Wateringen
Nooit geweten dat er in Vlaardingen een "kanovereniging Natsec" bestaat. Het blijkt dat je van daaruit goed op één der mooiste stukjes be-ijsde Vlaardingse Vaart kunt komen. Schaatsen op de Vlaardingse Vaart! Een jongensdroom die nooit verwezenlijkt werd. Een levensdoel! Niet voor niets is er hier een startplaats van de Westlandtocht . Een route, die over het warme tuindersafvalwater waarschijnlijk maar zelden uitgezet wordt.

Een T en een ster, elk van 15 km, zijn aaneengesloten te rijden. Dat levert tochten van 15, 30, 45 en 60 km op.
Ik ga voor de 60, maar de Vlaardingse kilometers blijken nogal lang te zijn. Over de T, via Maasland naar Schipluiden, doe ik een uur. Ondanks de matige ijskwaliteit en de draaiwind, is dat veel voor 15 km, zelfs voor mijn doen.

Ik ben weer terug in het gebied van mijn jeugd. Ploeteren was het toen, met dikke sokken in te grote hockeyschaatsen. Blaren op de voeten. Trots op alleen maar een kort rondje Beatrixparkvijvers, bevolkt door de aantrekkelijkste meisjes. Op jacht naar hun aandacht. Bij het schaatsen noch bij die jacht kon ik overigens bogen op indrukwekkende resultaten.

Je komt hier plekjes tegen die er vanuit schaatsperspektief heel anders uitzien dan in je herinneringen vanaf de Kethelse wal. Die eerste keer roeien bijvoorbeeld, bij dat café aan het water, daar waar het Tweede Veen doodliep en de Boonervliet begon. De uitspanning, Vlietzicht, blijkt nog te bestaan, en wordt nu druk beklant door ijsgenieters. De roeiboten liggen vastgevroren.

De tijden zijn veranderd. Deze keer zwoeg ik met knellende Vikings (maar daarvoor is er compeed uitgevonden) voort over de Vlieten van Maarten 't Hart. Wiens ervaringen met vrouwelijke aandacht mij uit 't Hart gegrepen zijn. De jacht nu betreft alleen nog blinkend eremetaal.

schaatsen op natuurijs

Er is door de organisatoren een echte prestatietocht uitgezet. Naast het schaatsen zelf zijn er behendigheidsoefeningen bij de controleposten. Je klautert bijvoorbeeld op kademuren (Maasland), roetsjt dijken af en probeert er weer op te klimmen (Schipluiden), kluunt einden over industrieterreinen naar boven (Honselersdijk), en verschaft je via een raam-met-loopplank toegang (De Lier). Dat een en ander de scherpte van zowel de rijder als zijn ijzers niet ten goede komt, moge duidelijk zijn. Lijkt daarom het ijs hier zo zwaar ?

Na Schipluiden wisselt het landschap van karakter. De uitgestrekte polders met brede vaarten gaan over in smalle kanalen. Je bent tussen de kassen. Aan de horizon de flats van Vlaardingen, Delft en het veilingkantoor van Honselersdijk. Bij deze plaats aangekomen wordt het dus zwoegen naar de stempelkantine van de wielerclub. Een behoorlijk eind van het ijs.

schaatsen op natuurijs

Verderop nog meer zorgen. Een flink wak dwingt de schaatsers op weg naar De Lier van het ijs af. Drommen spartelende watervogels op een kluit. Langs de kant lijkt nog een 30 cm brede strook begaanbaar, aan de vele sporen te zien. Het plaatselijke rayonhoofd achtte het op dit punt toch verstandiger, de boel met linten af te zetten. Er dreigt hier blijkbaar gevaar. Maar met het lange Honselerse klunen nog vers in de benen, kies ik voor wat de gemakkelijkste weg lijkt. Onder het lint door. Ik zal voorzichtig zijn. Belangstellend kijken de eenden naar de roekeloze schaatser die hun domein binnendringt. Na drie meter al slaat het noodlot toe. Een door ijsschraapsel gecamoufleerd miniwakje, ter grootte van een schaatsijzer, verslindt binnen een fractie van een seconde mijn rechterbeen. Ik ga languit op het natte ijs. Vergis ik mij of klinkt er spot door in het gekwaak op de achtergrond?

schaatsen op natuurijs

Einde Westlandtocht, lijkt het. Maar een korte inventarisatie leert al gauw, dat drie van de vier ledematen, en de helft van mijn jack nog droog zijn. Bovendien staat de Chrysler helemaal bij Natsec (what's in a name?) in Vlaardingen. Dan maar door naar De Lier dus! Natte Vikings rijden niet slechter dan droge, en het schaatsritme herstelt zich snel. Weergekeerd in Schipluiden, blijken er nominaal pas zo'n 25 km op te zitten. Veel te weinig. Alles is inmiddels alweer zó opgedroogd, dat ik besluit, het fatale rondje nog eens te rijden. Nu in de omgekeerde richting. Na de tweede keer De Lier, kluun ik, terug op de plaats des onheils, met een boog om het afgezette wak heen. Een andere waaghals krijgt van twee schaatsdames de wind van voren, maar houdt de voeten droog. De watervogels moeten het verder zonder spektakel doen.

schaatsen op natuurijs

Na twee sterren en één T zit ik er echt helemaal doorheen. Beneden aan de dijk, bij mijn derde bezoek aan het Schipluidens café, nuttig ik met loodzware benen een Mars (boordevol druivesuiker) en overdenk de mogelijkheden. Het is bijna half vijf. De meeste binnenkomende rijders innen nu hun welverdiende medaille bij een lange tafel in de biljartzaal. Zestig kilometer is voor vanmiddag echt teveel gevraagd.

Dan maar terug naar Vlaardingen, op mijn laatste krachten. De druivesuiker helpt niet echt. "Langzaam blijven doorschaatsen", volgens Anton, "niet blijven uitrusten". Rond vijf uur zie ik bij de Holywijk nog aardig wat mensen op het ijs, maar de KNSB-vrijwilligers zijn met hun stempels en medailles allang vertrokken. De Natsec-beheerder heeft zijn tent gesloten en is niet meer bereid om nog schaatsers te woord te staan. Deze zuurverdiende 45 km-plak kan derhalve pas de volgende morgen, wanneer ook nog eens de ijzel heeft toegeslagen, in ontvangst worden genomen.

schaatsen op natuurijs
schaatsen op natuurijs

pijl terug

Molentocht Alblasserwaard Kinderdijk.

Op 6 januari 2009 heb ik weer een originele Alblasser Molentocht van 73 km. gereden. Hier en daar wat klunen, vandaar dat het eigenlijk een illegale molentocht was, maar de pret en de prestatie zijn er niet minder om!!

De foto's uit de Alblasserwaard zijn gemaakt door Johan Brouwer.


Grotere kaart weergeven

De Molenhoek Kinderdijk
75 km 6 uur
3 februari 1996 matig ijs, bobbels en scheuren
alleen sneeuw, niet zo koud

schaatsen op natuurijs
schaatsen op natuurijs

De Zuidhollandse Tocht der Tochten!
Elk ijsseizoen begint met berichten, dat één of meer kernploegers al een Alblasserwaardje gepikt hebben als in de vijver hier voor de deur de eenden nog rondzwemmen. Zonder uitzondering hoort daar dan na afloop een heldhaftig verhaal bij. Als je jezelf als een béétje schaatser ziet, moet je die tocht dus een keer verreden hebben.

Het probleem is, dat teletekst pagina 448, gids en toeverlaat in deze tijden, vrijwel nooit rept van toermogelijkheden om en nabij de Graafstroom. De verhalen betreffen derhalve waarschijnlijk illegale, althans niet door de KNSB gedekte, uitstapjes.

schaatsen op natuurijs

Dan is daar die gedenkwaardige zaterdag, dat de Molentocht Alblasserwaard opeens in de annalen verschijnt. Ik ben niet meer te houden. Met of zonder Anton, maar deze is voor de poes!

Het wordt zónder Anton, dat ik de drukte van Alblasserdam passeer. Borden verwijzen naar een molentocht. Bij een nog veel drukker Kinderdijk bemachtig ik een plekje voor de Chrysler op een plaats waar dat waarschijnlijk niet is toegestaan. Maar voor toerrijders knijpt de politie een oogje toe, blijkt 's-avonds.

Een schilderachtige plek met al die molens. Ik was hier al eerder, samen met la famille Lussiez de tourist uithangen. Nu completeren wij toertochtrijders tussen de molens pas echt het beeld van Holland-in-de-winter !

Volgens ervaren Waardgangers rijd je het parcours tegen de klok in. Dat wil zeggen, het eerste tegenwinderige stuk volg je de beschutte Graafstroom, om tenslotte via de eindeloze Boezem als op adelaarsvleugels met de wind mee terug te zweven.

schaatsen op natuurijs

Er begint sneeuw te vallen, wat volgens kenners risico's inhoudt. Ongerechtigheden in het ijs zie je niet meer. Anton breekt in zulke gevallen zijn schaatsplezier acuut af. Ik laat me niet weerhouden. Eenmaal op de Graafstroom (die hier trouwens nog Alblas genoemd wordt) wacht de beloning in de vorm van een fantastisch winterlandschap, zeker nu de sneeuw doorzet. Overal schaatsende en sleëende mensen. Een bochtige waterloop omzoomd door bomen, boerderijen en landhuizen. Er hangt een gezellige elfstedensfeer. Bakker Vogel geeft krentenbollen weg bij de stempelpost. Het ijs is in het algemeen prachtig, al wordt het gemis van een geveegd spoor steeds voelbaarder.

schaatsen op natuurijs

Zonder al te veel moeite passeer ik de dorpen Bleskens- en Molenaarsgraaf met als voorlopig eindpunt de buurtschap Vuilendam.
Riepen hier de Amazing Stroopwafels niet ooit de onafhankelijkheid uit ? ("Vuilendam vrij!") Klunen geblazen nu, en niet zo'n beetje ook. Boeren proberen hun mestheffing te compenseren door met de platte kar heen en weer te pendelen voor een kwartje per schaatser. De gierige rijders, waaronder ikzelf, worstelen zich in file door de modder. Die zit je tenslotte tot achter de oren. Waarom zou het hier eigenlijk Vuilendam heten? "Helemaal uitrijden is ook helemaal uitklunen", aldus een metgezellin, die verderop de korte (50 km) route neemt. Zelf wil ik tot op de bodem gaan. De complete route van 75 km (nominaal; blijkt later uitgemeten plm. 82 km) voert nu door open polderland naar het riviertje de Giessen aan de horizon. Tussen tientallen anderen toch eenzaam in de polder. Uit de luwte weg, gaan nu de kilometers en de wind tellen. Behoorlijk vermoeid besluit ik in Giessenburg tot een korte pauze. Het is inmiddels opgehouden met sneeuwen.

schaatsen op natuurijs

Het verhaal van Jan over de windrichting in de Alblasserwaard blijkt in elk geval vandaag niet te kloppen. Hij staat behoorlijk tegen mij in te blazen op het schilderachtige stuk naar Giessendam. Dat is eigenlijk overbodig in de route. Maar wil je al je stempels vergaren, dan moet nu eenmaal de controlepost helemaal aan het eind worden bezocht. Onderweg een in een grijs verleden door mij ontworpen villa, en verderop een blijkbaar slecht stuk ijs en een kluunplek. Op de terugweg kom ik daar weer langs. Zonder aanwijsbare reden blokkeren dranghekken het ijs. Daarbij een waarschuwing: "je bent een gijt als je hier doorreidt". Een opmerking die staat. Twee mensen vóór mij hebben er kennelijk geen moeite mee voor gijt aangezien te worden. Dat sterkt de aandrang om eveneens maar door te reiden. Zo bespaar je een boel kluunenergie, welke later nog broodnodig zal zijn. "Levensgevaarlijk", merkt Jan later op, bij het aanhoren van dit relaas.

schaatsen op natuurijs

Noordeloos is ook al zo'n dorp aan een lange uitloper van de route. De ijskwaliteit neemt zienderogen af. Twee keer passeer ik een stuk bevroren maanlandschap, op één ervan ga ik tussen de kraters onderuit. Als je tenslotte onder het stenen bruggetje doorgekropen bent bij de laatste stempelpost, zit er volgens het bruine routekaartje pas een halve tocht op. En het loopt al tegen drieën. Dat wordt nog afzien nu het moeilijkste, open stuk met de tegenwind eraan komt. Bovendien is het nog maar de vraag, of de eindcontrole in Kinderdijk vóór de sluitingstijd van half zes haalbaar is.

Ploeteren langs Goudriaan naar Groot-Ammers. Poldervaarten en tegenwind. Scheuren en lelijk dichtgevroren wakken; ook de sneeuw valt weer. Mijn Dextro energietabletten werken minder goed dan in de reklame en raken op. Maar dan, even voorbij Groot-Ammers, een gedenkwaardig moment: het oude afstandsrecord van 60 km uit Ter Aar wordt hier aan flarden gereden! Terwijl er nog zo'n vijftien aankomen.

schaatsen op natuurijs

De race tegen de klok lijkt mee te vallen. Het is nog geen vier uur als de gevreesde slotetappe, het eindeloze Achterwaterschap, zich voor me ontvouwt. Verder gaat het weer, in een voortdurende cadans. Mijn Vikings lijken wel voorzien van zaagtanden. Er is voldoende tijd voor een korte pitstop bij een koek-en-zopie halverwege de afstand. Ik vertel een ongelovige medeschaatsster, dat er kernploegrijders zijn, die bij wijze van spreken vóór de lunch nog even een Alblasserwaardje pakken!

De vermoeidheid lijkt enigszins geweken als in de verte de molens van Kinderdijk weer opdoemen. De ontberingen zijn niet vergeefs geweest. Tegen vijven kan ik mij de trotse bezitter noemen van mijn eerste, enige echte Alblassermedaille!!

schaatsen op natuurijs

pijl terug

schaatsthuis verhalen winterweer ijspret websporen contact