Restaurant "Het Vennemeer" Oud-Ade
50 km plm 5 uur
7 februari 1996 mooi geveegd ijs, soms slecht
alleen
zonnig en koud

horeca langs de route:

• Restaurant "Het Vennemeer" Oud Ade
  
• Cafe "De Vergulde Vos", Koppoellaan 22 Rijpwetering

Mede gebaseerd op het artikel van Ruud Haastrecht uit 'Trouw'

Enige dagen nadat Ruud van Haastrecht, verslaggever van mijn dagblad "Trouw", de tocht reed, herhaal ik die prestatie. Kon deze na afloop waarschijnlijk een vergoeding van het dagblad tegemoet zien, zelf ga ik uitsluitend en alleen voor de eer (en de medaille) het gevecht met het ijs aan. En niks geen trucs met doodlopende stukken, waar je je collega jouw begeerde stempel laat halen, en zelf intussen aan de berenburg denkt. Nee, toen er bij Hoogmade nog wat uithoudingsvermogen over bleek, heb ik zelfs, zwoegend over elke meter tegenwinds, nog de uitbreidingsmogelijkheid naar Roelofarendsveen toegevoegd.

Onze ijsjournalist liet, blijkens zijn verhaal, dat extra 20 kilometer stuk vallen "omdat startpunt Roelofarendsveen verpest is door de lawaaierige A4 waar je onderdoor moet". Nu kent de tocht inderdaad twee plaatsen waar het uitgezette en geveegde parcours deze rijksweg kruist. Op ontdekkingstocht door onbekend terrein vormen zulke plekken spannende raakpunten met de mij veel vertrouwder wereld van achter het autostuur. Beide onderdoorgangen liggen in het basisgedeelte van 30 kilometer, en moeten dus ook door onze Trouwrijder zijn gepasseerd.

Legde die na afloop van zijn inspanning liever aan bij café De Vergulde Vos in Rijpwetering, dan voort te zwoegen langs de achterkanten van kassen, met op de achtergrond die zo verguisde A4 ? Of wiste de alcohol zijn herinnering weg aan de sublieme glaciale snelweg onder het autobaanviadukt tussen AC-Restaurant en Meubelplein Leiderdorp?

Er zijn maar weinig koek-en-zopies onderweg, zoals verslaggever Van Haastrecht terecht opmerkt. Toch liggen de kluunmatten in een wijde boog om het AC-terras heen. Kennelijk is hier geen plaats voor dorstige en vermoeide schaatsers. Voor wie een ouderwets rechtse hamburger prefereert, ligt de ook aanwezige Mc-Donald's ruimschoots te ver van het ijs af.

Onwetend van de aanstaande crash van Fokker, maken haar producten zich boven mijn hoofd brullend gereed voor een zachte landing op Schiphol. Zelf suis ik met aanzienlijk lagere snelheid tussen de eilanden van de Kager archipel door.

Warmond, bouwkunde-projekt A6. "Ontwerp een woningtype voor aan het water", herinner ik mij uit mijn studententijd. Het architektenburo van onze toenmalige docent hoopte voor hun opdracht op inspiratie vanuit de opleiding.
De vraag leverde geschakelde kopieën van de Vlaardingse woning op, waar ik het jaar tevoren mijn prakties werk had gedaan. Het schrikbewind van de ruwe uitvoerder Maarten den Outer ("Heb jij gdvrdgdvr die beitel weer es uit je pote late valle, pikkie noga!!") blijft voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Bij Warmond geen spoor van mijn (of ander-students) historische inspanningen. Er lopen slechts intelligent kijkende hooglanders in het park te grazen. Een klapwiekende, schaatsneurotische zwaan probeert mij de doorgang te beletten maar slaagt daar niet in.

Verderop ligt Hoogmade, ook al zo'n tastbare Delftse herinnering. Op deze plek is eveneens geen spoor te vinden van de ontwerpwoede, die architectuurstudenten hier twintig jaar geleden botvierden. Waar die reiger op het ijs staat te wachten tot het nu eindelijk eens gaat dooien, liggen nog steeds pittoreske woonboten tussen kwetsbare rietkragen.
Ook de bouwvallige schuren staan er nog steeds. Aan de achterkant volop ijsleven op de dichtliggende vaart. Moeders schaatsen tussen hun trossen kroost. Er is een ijsbaan uitgezet waar de jongste 400 meterrijders alvast voor Hamar oefenen. Twee stempelposten zijn op strategische plaatsen voor ons, toertochtrijders neergezet. De chocolade en berenburg wenken je vanaf de kant tegemoet. Is dit oord, zonder de vormgevings-uitspattingen uit onze studententijd, zo eigenlijk niet beter af?

Verdere aspiraties roepen mij helaas nog vele kilometers voort. De Molentocht Merendistrict KNSB is niet compleet zonder minimaal 50 kilometer brons. Langs de kassen en klunend onder bruggetjes bereik ik Roelofarendsveen. Verste punt in de route. Op de terugweg ga ik voor de tweede keer onder de A4 door. Ook verslaggever Haastrecht moet dit tunneltje, waar je struikelt over de ijsschotsen, op zijn kortere route zijn gepasseerd. Het Trouw- artikel rept er niet over. Sneller dan verwacht sta ik weer voor Restaurant Het Vennemeer in Oud-Ade.

Vanmorgen zat daar één vrouw achter de inschrijftafel heel fanatiek vrijwilligster te wezen in een verder doodstil etablissement. Af en toe een toertochtkandidaat een oranje badge overhandigend. Nu ik terug ben gaat ze, voor de somma van één gulden de datum in mijn eremetaal persend, ten onder in de drukte van een andere medaille-uitreiking. Er is zojuist een sterk verkorte molentocht verreden voor jeugdige Adenaren, op de plas voor het restaurant. De deelnemertjes worden door hun (soms behoorlijk aantrekkelijke) moeders opgehaald. Alle tafels zijn meer dan bezet; overal is het onrustig en een vol glas limo gaat omver.
De buit is binnen, dus verlaat ik alle onrust en houd het verder voor gezien.

Grotere kaart weergeven

Op 9 jan. 2009 opnieuw heerlijk wezen schaatsen in Nieuwkoop. Witte rijp aan de bomen en prachtig, zonnig weer.
Ik zou met Ed gaan, maar op zijn gsm kreeg ik voortdurend een mokkel aan de lijn die Ed's voicemail promootte.
Geen Ed dus....
In plaats daarvan wel honderden andere mensen. En honderden auto's ...
Er bleek een toertocht te zijn, ofschoon ik dat vandaag nog niet verwacht had.
Dat werd dus parkeren helemaal achterin het pollenveld en vervolgens een paar honderd meter lopen naar de inschrijvingskeet. Niet meer in restaurant "de Ziende", zoals destijds. De baas daar had geen trek meer in duizenden kluners op zijn terras, zo deelde de stempelkaartverkoper mij desgevraagd mede.

Een tweede verandering is de afstand. Zowel de startkaart als de door mij uiteindelijk zo bloedig veroverde herinnerings medaille vermelden 60 km.
Mijn Garmin komt echter, na afleggen van het rode en het blauwe rondje, op slechts een schamele 48km!
Omdat ik mijn medaille echt wil verdienen, en omdat ik mij slechts met het schaamrood op de kaken bij het andere schaatsvriendenvolk zou durven vertonen met zo weinig kilometers, rijd ik mijn eigen lussen over het meer en door de rietlanden. Samen met de extra lus aan het einde, omdat ik de afslag naar de eindstempelpost miste, levert dat zo'n 12 extra km's op. Waarmee, ook zonder Ed, de missie in de Nieuwkoopse rietlanden, als geslaagd kan worden beschouwd.
Al kon het ijs niet tippen aan dat in het Westland gisteren.....

De foto's uit Nieuwkoop zijn gemaakt door Jan de Schipper.

Café-Restaurant "De Ziende"
60 km plm 4 uur
8 februari 1996 mooi geveegd ijs, scheuren
alleen zonnig

horeca langs de route:

• Cafe-restaurant "De Ziende", Zuideinde 2 Nieuwkoop
  
• Restaurant Tijsterman Plaszicht, Dorpsstraat 116 Nieuwkoop
  
• Cafe De Halve Maan, Hazekade 20 Mije (niet aan ijs)
  
• Cafe De Klinker, S. v. Capelweg 111 Noorden (niet aan ijs)
  
• Cafe Van Bemmelen, Voorweg 71 Noorden (niet aan ijs)

Met Anton zou ik eindelijk eens een tocht samen rijden. Die stond al heel lang op het programma maar het kwam er nooit van. Nu geeft de agenda 's-ochtends eerst een bouwbespreking bij de gemeente Dussen. Anton staat op dat moment al op het Nieuwkoopse ijs. De afspraak luidt: "rond enen bij startcafé De Ziende". Nu zijn afspraken bedoeld om elkaar op het nippertje te missen, ongeacht hoe lang je hebt zitten wachten. Ook deze keer is dit het geval. Rond half één ter plaatse, vul ik de resterende tijd met schaatsen en soep eten. Ondertussen afwegend, of ik zal gáán voor 60km, of toch beter op Anton kan wachten.
Honderden schaatsers passeren, maar géén Anton. Ik hak de knoop door en vertrek alleen. Voor een 30 km rondje. Waarschijnlijk vormt dit tevens de afsluiting van een fenomenaal schaatsseizoen.

Het ijs is keurig geveegd en prima te berijden, zolang de breedte van het parcours maar boven de twee meter blijft. Tussen het riet is een labyrint uitgezet van paden, die vaak veel smaller zijn. Daar ligt sneeuw over de scheuren met als gevolg -voor snellere schaatsers- valpartijen. In mijn tempo is de kans daarop een stuk kleiner. Ik raak overmoedig. Dit bochtige parcours lijkt heel geschikt om pootje over in de bochten te oefenen. Zolang die tenminste naar links zijn. Ik lees bewondering (of misprijzen?) voor mijn techniek in de ogen van toekijkende, meer ervaren, rijders.

Hoe in dit kleine natuurgebied een tocht van 60 km past blijkt snel. Heen en weer slingerend rijd je om de vele smalle landtongen heen, soms op korte afstand door het riet heen een glimp opvangend van de schaatsers die enkele kilometers vóór of achter je rijden. Systeem Safaripark Beekse Bergen. Overal hou je zicht op de opvallende kerktoren van Noorden. Als extra handicap zijn op onverwachte plaatsen, vlak boven het ijs, horizontale boomstammen aangebracht. Goede rijders, die zich tot hiertoe staande hebben gehouden, gaan daar alsnog voor de bijl.
De natuur is prachtig, daar niet van, maar al dat geslinger tussen steeds hetzelfde riet gaat vervelen. Voor de variatie is er een meertje, en natuurlijk de Meije. Een mooi kreekje, maar vol risico's. Iemand heeft zijn schaatstocht beëindigd tegen een stalen IPE-liggertje van een nèt te lage kluunbrug, terwijl zijn maten eerste hulp bieden.

Er zijn meer zaken niet helemaal in orde. Veel stempelposten zijn gevestigd in etablissementen, welke verder dan op verantwoorde kluunafstand van het ijs gelegen zijn. Verwarrend genoeg liggen enkele controles van de concurrerende Meijetocht gewoon langs onze route. ("Hier NIET stempelen").

Op het punt, waar de twee 30km-routes samensmelten tot één van 60, twijfel ik. Volgens het kaartje zou op dit moment driekwart van het voorgenomen rondje, de blauwe route, zijn gereden. In minder dan een uur. Ben ik zó snel? Dan moet het tweede stuk, de rode route, nu nog te doen zijn. Het is pas drie uur.
Een uur later begin ik mij af te vragen of mijn beslissing wel juist is; ik ben pas hooguit op de helft van rood. Net als die keer in Vlaardingen zie ik de bui alweer hangen. Dit lukt niet. Om half vijf à vijf uur gaan de posten dicht. Dat wordt weer schaatsen tegen de klok!
Wijzer geworden besluit ik me dit keer bij de voorlaatste controle, Hotel "Plaszicht" in Nieuwkoop, af te melden.
"U moet nog naar "De Ziende"?"
De vrijwilliger in het hokje doorziet direct het troosteloze van de situatie. Hij besluit mij de felbegeerde medaille te overhandigen vóórdat de bijbehorende prestatie geleverd is.
"En nu niet stiekem op de bus stappen, hè!"
Hij kan gerust zijn. Zolang ik het startcafé nog niet bereikt heb, brandt het onrechtmatige eremetaal in mijn zak. Gelijk met Piet Mazure en dochter, kom ik tenslotte bij "De Ziende" binnenschaatsen. Anton is er uiteraard reeds lang verdwenen.
Bij de nog open post liggen gewoon twee medailles op mijn Zweeds kluunschaatsende metgezellen te wachten. . .