Deze webstek richt zich op schaatsen. En op natuurijs.
Niet zozeer op de wedstrijdfan. Daarvoor zijn er genoeg andere sites. Hier komt vooral de liefhebber van het natuurijs aan zijn of haar trekken. Als de winter tenminste voldoende vorst produceert in deze opwarmende tijden. Dat lijkt tegenwoordig steeds minder het geval. Voor veel mensen is schaatsen dan ook een indoorsport geworden. Anderen winterden in de polder hun kunstijsrondjes op drie kilometer Flevo(n)ice, toen dat nog niet ter ziele was. Maar iedere fan komt aan zijn of haar trekken in al die tijdloze sfeerverhalen over natuurijstochten op deze webstek.
En dan zijn er, naast mijn eigen schaatsverhalen, in de loop der geschiedenis heel wat cultuuruitingen gewijd aan de edele schaatssport. Een bloemlezing.
Als ik bij restaurant De Roerdomp opstap, is het al flink koud. Er wordt volop geschaatst, over geveegd ijs. Een telefoontje naar Jan leert, dat deze er vandaag waarschijnlijk niet zal zijn. Cees wel, zo blijkt even verderop als ik hem via de foon spreek.
Hij is opgestapt in Bleiswijk op nagenoeg hetzelfde punt als waar ik nu ben. Hoogstens dertig meter onbetrouwbaar sneeuwijs, in het midden van de Rotte, scheiden ons van elkaar. Als ik eenmaal de volle vier kilometer noordwaarts ben omgereden over het geveegde spoor, is hij allang vertrokken. Cees rijdt waarschijnlijk zo'n 4km voor mij uit. Zuidwaarts. Het lukt de gehele dag niet meer elkaar te treffen. Temeer omdat mijn telefoon er de brui aan geeft, wat verdere communicatie onmogelijk maakt.
Het ijs blijkt vooral noordwaarts prima, op adelaarsvleugels draagt de wind me over spiegelglad ijs. De andere kant op is er vooral veel sneeuwijs. Daar zijn ook de scheuren slecht zichtbaar. Het zijn hier ècht rotte meren. Oppassen dus, dit is een soort Russisch roulette op het ijs. Daarbij begint het na mijn eerste gereden ronde al te sneeuwen. Uit met de pret lijkt het, als ik Helga van Leur moet geloven. Dit is het begin van de aangekondigde dooi. Straks is alles onzichtbaar onder een dikke deken. Inmiddels is de eerste flinke valpartij in een dichtgesneeuwde scheur een feit. Au!
Nog één rondje dan. Een dagtotaal van twee rondjes moet toch haalbaar zijn, voor ik er de brui aan geef. Net als ik mijn stopvoornemen wil uitvoeren, wordt het droog. En er komen zowaar vegers het ijs op! Bij zo'n mooi geveegd spoor, waarin de scheuren zich weer duidelijk aftekenen, ben ik snel om. Twee ronden en nog een sneeuwbui later wordt de lucht steeds lichter. Ondanks Helga. Er wordt opnieuw geveegd. Nog twee ronden later begint de vermoeidheid zijn tol te eisen. Het zit erop. Ik heb mijn tax van zo'n 58km fluitend over het schone ijs kunnen binnenhalen.
Ik heb uiteindelijk 6 volle ronden gedaan, inclusief het geveegde, wormvormig aanhangsel aan de zuidkant. Plus hier en daar een extra rondje. Vg. Afstandmeten.nl is dat 9,5km/ronde, vlgs de ijsclubs zelfs 10km (zelfde afstand als Rottemerentocht), maar dat is te optimistisch ingeschat.
Terug naar de auto bleek deze toch aardig ondergesneeuwd. Schaatsspullen erin, sleutels in het contact en nog even ruiten schoonvegen dus. Maar dan heeft het lot (en de fa. Citroën) een onverwachte verrassing voor een vermoeide schaatser in petto. Portier in het slot gevallen en van binnenuit veilig elektrisch vergrendeld! (..."Standaardaccessoire in uw nieuwe Citroën C3"...) Het rode lampje op de ontgrendelknop bij het stuur knipoogt me van een onbereikbare afstand toe.
Hoe wel de deur nog een spleetje openstaat, leidt peuren in en rond het slot met de losgeschroefde dakantenne nergens toe. Goede raad is duur. Dat vinden ook de na een kwartier prutsen opgetrommelde ijsmeesters bij opstappunt De Roerdomp. Met een gestripte tak weten zij via de deurspleet tenslotte inderdaad de ontgrendelknop te bereiken. Maar die geeft zich niet gewonnen. Vier pogingen, en een telefoontje naar een bevriende garagekennis later houden zij het voor gezien.
Ik sta weer alleen, op een steeds kouder wordende parkeerplaats te wachten. Geen spoor van de monteur uit Moerkapelle. Wel zie ik nog vrij veel mensen binnenrijden, die deze finale schaatsdag op dit late tijdstip nog een rondje ijs willen meepakken. En dan is daar mijn redder in nood! In minder dan geen tijd hengelt garagist Voskuilen met een ijzerdraadje de onwillige Citroën open.
Vanaf mijn opstapstekje in de Vlaardingse Holywijk zie ik eerst nogal wat ingevroren sneeuw door het ijs. Die is wel mooi glijdbaar en vertoont gelukkig ook maar weinig scheuren. Zo dichtbij de huizen zijn er deze zondag al veel mensen. Fanatieke schaatsers, maar vooral pubergroepjes en gezinnetjes. Richting stad zie ik allengs meer mensen. De andere kant op, richting Café Vlietzicht, minder. Maar nog altijd zulke respectabele aantallen, dat het ijs op de drukste punten craquelé geworden is. Het kraakt niet. Op andere plaatsen is het ijs gelukkig prima in orde. Er ligt (nog) geen sneeuw op, de harde wind blaast het merendeels harde, diepzwarte spiegeloppervlak schoon.
Richting Schipluiden houden de eenden (en het gemaal) een fraai, vaartbreed wak open. Reden voor mij om mij met de harde wind eerst maar eens mee naar Maasland te laten zeilen. De eerste van de drie vaarten heeft diepzwart spiegelijs. Halverwege wordt hij geblokkeerd door opnieuw een onpasseerbaar wak. Ik worstel me dus terug naar de tweede, veel drukkere vaart, zo'n 50 meter verderop door het rietland.
Hier ligt werkijs van aanmerkelijk mindere kwaliteit. Dat blijkt pas goed als ik alweer op de terugweg ben vanuit Maasland. Eerst de kilometers stormwind terug met korte slagen trotserend. Vervolgens klunend langs het blokkerende eendenwak om alsnog in de richting van Schipluiden te gaan. Ook hier ligt weer bijna ongerept zwart spiegelijs, afgewisseld met mindere sneeuwplekken. De wind blaast nu van opzij, wat een stuk prettiger schaatst. Op de terugweg begint de sneeuw merkbare sporen op het ijs achter te laten.
De hoopjes sneeuw die zich overal op het ijs vormen, worden bij mijn volgende rondjes over de vlieten (en een kort uitstapje naar de spiegelgladde schaatshemel op de Foppenplas) telkens iets groter. Ik leg aan bij het Jachthuiscafé, waar je (in tegenstelling tot het vernieuwde Vlietzicht) wel op schaatsen naar binnen mag. Binnen warm ik op met Frans Bauer en een hete chocola.
Als ik opgemonterd de sneeuw weer instap, hebben de sneeuwduinen het ijs inmiddels vrijwel geheel in hun macht. Ze dwingen mij terug richting Vlaardingen, waar ik na 32km over een inmiddels volkomen gesloten ijsdeken de ingesneeuwde auto weer bereik...
Het copyright van deze site en haar inhoud, voor zover niet anders vermeld, berust bij Johan Grootveld.
Overname van afbeeldingen of teksten alleen na toestemming, met link en bronvermelding.
Site design:
Johan Grootveld / Blinksoft