skatethuis verhalen routes skataria websporen contact
Zoek op de site:
Aangepast zoeken
sfeerverhaal
routebeschrijving
routekaartje

< < < vorige < < <

Het copyright van deze site en haar inhoud, voor zover niet anders vermeld, berust bij Johan Grootveld.

Site design:
Johan Grootveld / Blinksoft

skeeleraars gaan met helmen downhillen op hun skatetocht

Rullskridsko i Sverige....

Skeeleren in Zweden....
Bolmen-Ljungby vv. (plm. 45 km)

lijn tussen toertocht verhaal en skateroute beschrijving

Skeeleren in Zweden? Dat kan toch helemaal niet?
Wij Nederlandse skaters zijn rustig asfalt en vrije fietspaden gewend. En, op de Van Brienenoordbrug na (die ik dan ook nimmer op skates zal trotseren), zijn de wegen doorgaans horizontaal.
In andere landen is een skatetraject van enige lengte, zo dat al redelijk asfalt zou hebben, nagenoeg nóóit vlak. Wat betekent dat er, doorgaans moeizaam, geklommen dient te worden. Maar vooral dat er afdalingen zijn waar een ongeremd skeeleraar zich niet meer in de hand heeft. Waar dat toe leidt, bleek enige jaren geleden bij het skate-debâcle in de Amsterdamse IJ-tunnel. Niet voor niets besloot de organisatie van de SHOW, de Nijmeegse 'Seven Hills on Wheels', deze gevaarlijke heuvelrijke tocht niet langer te organiseren.
"Downhillen' noemen skaters met een ongezonde portie doodsverachting deze bezigheid. In bepaalde landen heeft men deze waaghalzerij zelfs tot sport verheven!

Wij kamperen met ons hele gezin nu al enkele weken in het Zweedse Småland. Om verschillende redenen (regen, slecht asfalt, drukke en vooral hellende wegen) zijn mijn Zandstra skeelers nog niet uit hun tas geweest. Nu we op redelijk vlak terrein staan, nabij het grote Bolmen-meer, op de kleine, gelijknamige camping direct aan het water, wordt het hoog tijd deze omissie goed te maken. Ik moest de stoute skeelers maar ‘ns aantrekken en kijken of het stadje Ljungby, zo'n 20km verderop, ook rollend te bereiken is. Al heb ik daar zo m'n twijfels over.
De familie vermaakt zich intussen wel aan het meer-met-eilanden-zonder-elanden. Jeannet met haar knipwerk, Jaco met een streekroman, en Joost in z'n rolstoel achter de laptop.

Het is even wennen, na zó een lange skeelerloze tijd die keiharde helm, pols- en kniebeschermers weer aan. Over het pruilasfalt van de camping ("dan rijden ze hier niet zo hard", volgens de eigenaresse) kluun ik naar de hoofdweg van het plaatsje Bolmen. Een smalle landweg met prefab houten huizen, in origineel Zweeds Falun-rood....
"Ooooooooooohhhhhhhhhh!!!!!!"
Het móóiste orgasfalt wat mijn wieltjes ooit streelden ligt me daar vragend aan te kijken. Niet te weerstaan.
Dat betekent genieten zoals je nooit eerder deed....
Tot het eerste klimmetje. Een nogal láng klimmetje, wat ik straks óók weer, zonder remmen, moet afdalen.
Maar dat is van later zorg. Voorlopig "hep elk nadeel se voordeel", zoals een bekend voetbalfilosoof al eens opmerkte. Dus komt er gauw al weer een smachtende afdaling. Omdat Zweedse afdalingen lang, overzichtelijk en verkeersluw lijken, hoef ik mij weinig zorgen te maken over het gebrek aan remvermogen waarmee mijn schoeisel behept is.
Na twee skielometers genieten loopt deze hemelse landweg zich te pletter op een hoofdverkeersweg. Twee rijbanen en een maximum- (lees: minimum-)snelheid van 90 km per uur. Het soort weg dat ons skaters doorgaans ontraden wordt.

Er zijn twee redenen waarom ik besluit, toch mijn leven te riskeren. Ten eerste ligt dit wegdek nóg hemelser, nóg vragender te wachten als dat van zojuist. Ten tweede houden de enkele Volvo's en Saabs die er rijden zich redelijk aan de maximumsnelheid. Zij duiken bij het inhalen vrijwel in de tegenoverliggende berm, mij ruim engelenbaan gevend. Dan is een tochtje over de gemiddelde Hollandse polderweg een stuk riskanter. Op de hoofdweg zijn de hellingen minder steil, maar véél langer dan die op de landweg.
Ik probeer bij afwezigheid van gemotoriseerd Zweeds veiligheidsblik even mijn noodstop uit op de doodstille weg. Voor de zekerheid.. Met een sierlijke 180 gradenbocht over de gehele wegbreedte, terug omhoog. Dat blijkt op deze tamelijk flauwe helling al een riskante onderneming. Bovendien werkt de manoeuvre uitsluitend op brede wegen. Illusies over mijn remvermogen hoef ik me dus niet te maken.
"Mocht je ooit onverhoopt met het noodlot worden geconfronteerd, probeer zo diep mogelijk zittend te blijven rijden, niet het evenwicht te verliezen en héél véél vertrouwen te hebben op de goede afloop", houd ik me voor.
Ik passeer Angelstad, vijf skielometers van de camping. De angst voor afdalingen en intieme ontmoetingen met Volvo's is vrijwel verdwenen. Of die met elanden en Saabs natuurlijk. Het wordt steeds fantastischer. Alsof er een engeltje over het asfalt skeelert...
Naar Ljungby is hiervandaan nog elf kilometer. Over zulk orgasfalt geen punt natuurlijk. De eerstvolgende zeven kilometer hoofdweg wisselen van A naar Beter. Wat wegdek en hoffelijkheid van de Zweden betreft. De honden op de boerderijen die ik passeer blaffen een stuk minder hoffelijk. Gelukkig zijn overal solide afscheidingen. En bijtende honden blaffen niet...

Vier kilometer voor het stadje ligt er opeens een fietspad naast de weg. Een Fietspad!!
Wat dit land al niet voor een eerzaam Hollands skeeleraar in petto heeft!
Maar, "elk voordeel hep se nadeel", zoals een bekend voetbalfilosoof al eens opmerkte. Het pad blijkt nagenoeg onbeskeelerbaar! En ik moet nog vier lange, afmattende kilometers! Helaas staat m'n karakter niet toe om dat laatste stukje er bij te laten zitten. Ik heb bovendien niet het lef bij aanwezigheid van een rijwielpad de hoofdrijbaan te benutten.
Het wordt dus afzien, tot het moment waarop de E4 onder mijn pad doorduikt. Nog altijd een apart skatepad hier, maar nu van Zweeds kwaliteitsasfalt. Daar waar de hellingshoek omlaag evenredig toeneemt met het aantal zijstraten en auto's, besluit ik om te keren. Onderaan deze afdaling ligt weliswaar het plaatselijke Sjukhus, maar ik wil het noodlot niet tarten.
Dat blijkt zich enige tijd later toch wel aan te dienen. Eigenwijs als ik ben, besluit ik terug het rondje vol te maken door via Bolmstad te rijden. Dat stuk heb ik niet vooraf met de auto gecontroleerd op mogelijke verrassingen. Nu voert het de voor mij onbekende Zweedse wildernis in. Het eerste stukje gaat prima.
Maar dan begint de ontdekkingstocht pas echt. Behalve het wegdek en het verkeersgedrag van de Saabs blijken ook de hellingen hier van twijfelachtige kwaliteit.
Maar ik worstel en kom boven. Met opgeheven hoofd.

Plotseling, na weer een vermoeiende lange klim, slaat het noodlot toe!
De skeelerhel!!
Hij bestaat dus echt!.... Vóór mij uit zie ik de weg in de diepte verdwijnen.
Zoiets als de afrit van de Van Brienenoordbrug, maar zeker vijf keer zo diep!
Als ik omkijk, zie ik hetzelfde tafereel in de richting vanwaar ik gekomen ben.
Nu komt het erop aan...
Dapper (of onverantwoordelijk) als ik ben, besluit ik het erop te wagen en stort me in de diepte. Ik zit zo diep mogelijk, durf niet voor me uit te kijken. Vaarwel, wrede wereld...
Onder me snorren tien wieltjes op een steeds hogere toon. Er lijkt geen eind te komen aan deze afdaling.
Hoe hard ga ik?
Veertig?
Vijftig?
De wind suist langs mijn helm, m'n voeten trillen in hun harde Zandstra-schalen. Verbeeld ik het me of ruik ik 'n brandlucht onder me?
Dan loopt de snelheid terug. Ik ben geen Volvo's tegengekomen en heb alle tien wielen nog!

Ik heb de skeelerhel overleefd. Alleen mijn eigen onderstel trilt nog vele honderden meters na.
Pas als ik even voorbij Bolmstad de smalle bosweg insla terug richting camping, keert ook de rust in de benen weer.
Logisch. Het Zweedse landschap is adembenemend. Wat is er rustgevender dan hier, helemaal alleen, over redelijk strak asfalt te rijden? Tussen de berkenmoerassen en naaldbossen slingert zich het doodstille, nog altijd redelijk beskatebare pad voor me uit. Tien polyurethaan wieltjes snorren tevreden.
Plotseling sta ik voor een tweede, lange afdaling.
Mijn vers opgedane downhill ervaring blijkt niet uniek te zijn geweest. Minder steil dit keer, maar onoverzichtelijker en smaller.
Al slalommend weet ik mijn snelheid binnen de perken te skiën.
De ervaring begint duidelijk te tellen. Ik kom wederom geen Volvo's en geen elanden tegen.

Nu het pad weer vlakker wordt begint de warmte mij parten te spelen. Zweedse skielometers zijn beslist zwaarder dan Nederlandse. Weliswaar ben ik goed voorbereid op wiel gegaan, maar de watervoorraden raken uitgeput. De slokjes kostbaar vocht uit mijn bidonnetje moeten op rantsoen. In de buurt van Angelstad giet ik de laatste druppel achter in m'n hete keel. Daar waar het wegdek slechter wordt dan mijn geplaagde downhillvoeten verdragen kunnen.
Zo sleep ik mij, puur op karakter, door het Ikea-plaatsje heen. Terug naar de hoofdweg met het engelenasfalt, richting camping. Ondanks dat asfalt wegen die laatste kilometers het zwaarst. Met als toegift dat laatste stukje lastige helling, waar dit avontuur mee begon. Steil omlaag ski ik tussen de houtskeletbouw van het dorpje Bolmen door naar beneden. Langs 'n ouwe Chevy, waar de samenklittende dorpsjeugd mij verbaasd nastaart.

Maar bij de caravan wacht de voldoening. Toch maar een geslaagd tochtje gereden. Van 45 kilometer, over acht heuvels. In het best wel skeelervriendelijke Zweden.

pijl

Routekaartje...

toertocht en wegdekrating kaartje
legenda bij routekaartje met asfaltkwaliteit kleuren en wegdekrating

pijl

Routebeschrijving en info...

Voor wie de route na zou willen rijden, volgt hier een beschrijving en wat algemene tips.
Ljungby ligt aan de E4 tussen Halmstad en Jonköping, in het zuid-zweedse Småland. De omgeving is redelijk vlak, maar bevat hier en daar (voor skaters) stevige stijgingen en dalingen. Hier en daar wordt door Zweden wel geskeelerd, bijna altijd ergens langs een hoofdweg. Toch is het moeilijk om als toerist een geschikte route te vinden. Het is aan te raden een mogelijk parcours vooraf per auto of fiets te verkennen.

Wie deze (of een andere Zweedse) tocht wil rijden, moet een redelijke ervaring hebben in het nemen van langere hellingen. Het hebben van een redelijke remtechniek is net zo belangrijk als het koelbloedig blijven in een afdaling. Probeer altijd overzicht te houden. Meestal is er voldoende ruimte onderaan om uit te rijden.
Aparte fietspaden zijn er nauwelijks. Het beste asfalt is op de hoofdwegen te vinden. Smallere wegen zijn kwalitatief doorgaans minder, of zijn onverhard en daarmee onbeskeelerbaar. Ondanks het weinige snelverkeer dat je (zelfs op hoofdwegen) tegenkomt, is het zaak goed beschermd op pad te gaan en oplettend en voorzichtig te rijden. De meeste Zweden rijden gelukkig voorzichtig en halen zeer ruim in.
Succes met de tocht. Let wel goed op. Je rijdt uiteraard altijd op eigen risico.

Het parcours van de route luidt:

  1. Ik begon op de camping Bolmen (in het plaatsje Bolmen, bewegwijzerd vanaf Ljungby). Op de camping van Bolmstad, enige kilometers verderop, moeten er eerst enige honderden meters gritwegdek overwonnen worden.
  2. Vanaf de camping de helling op door Bolmen en rechtdoor blijven rijden.
  3. Na plm. 2km. bij de T-kruising linksaf de hoofdweg opskaten. Ondanks de geringe drukte ALTIJD goed uitkijken!
  4. Helling op, en weer af brengt je in Angelstad. Daar met de hoofdweg mee rechts aanhouden richting "Ljungby".
  5. Deze richting blijven volgen langs de dorpjes Näglinge en Stavsjö, enkele keren zijn er vrij probleemloze stijgingen en dalingen.
  6. Na 7-8km. eindigt de hoofdweg op een T-kruising. Ik ging daar rechtsaf, overstekend het slechte fietspad op. Dat gaat over de E4 heen en komt 3 km. verderop uit in de plaats Ljungby. Vandaar keerde ik weer terug.
  7. Je kunt ook gelijk linksaf gaan richting Bolmstad. Let op dat hier de beschreven, stevige afdaling in zit! Ben je niet zeker van jezelf, rijd dan gewoon de weg die je kwam terug naar de camping. Bolmen-Ljungby vv. dezelfde weg, is goed voor zo'n 32 km.
  8. Bij Bjärnaryd bevindt zich een vrij lange afdaling. Let hier opnieuw goed op.
  9. Daarna gaat de weg weer omhoog. Daar kun je linksaf slaan, richting "Angelstad" en/of "Bolmen". Ga NIET omlaag richting "hamnen" (haven).
  10. Je rijdt door het bos heen. Eerst langs huizen rond het meertje Lillasjö. Daar begint weer een klim, die verderop uiteraard ook een (weer vrij lange!) afdaling oplevert.
  11. De volgende 5 km. tot Angelstad leiden over een vrij vlak parcours, door stil en ongerept bos- en moerasgebied. Alleen een skeelertocht skaten in de vrije natuur!
  12. Bij het kerkje van Angelstad gaan we rechtsaf. Deze weg komt na een kilometer uit op de hoofdweg die we eerder reden.
  13. Rechtsaf deze hoofdweg op. We klimmen en dalen weer wat, voor we bij de T-kruising komen waar we rechtsaf terug naar Bolmen kunnen.
  14. Na anderhalve kilometer en een listig afdalinkje in het dorp Bolmen zijn we weer terug op de camping...

pijl

skeeleraars op vijfwiels speedskates

skatethuis verhalen routes skataria websporen contact