Schaats & Skate > Skaten > Skateroutes > Terschelling
  1. Topkwaliteit wegdek!
  2. Goed te beskaten wegdek.
  3. Matig tot slecht wegdek.
  4. Een kwelling voor je skates!

Terschelling, Brandaris Classic 2010.

logo rederij doeksenDe "Friesland" van Rederij Doeksen klieft door de golven van een vrij rustige Waddenzee. Het lijkt vloed. Weinig zandbanken te zien en al helemaal geen zonnende zeehondjes. Nu en dan bonkt er een golf tegen de scheepsboeg. "Bom! Dat was een zeehondje", suggereert Marijke na zo'n klap.
Voor het naseizoen is het best druk aan boord: alle plekjes voorin zijn bezet. Kinderen versperren luidruchtig de observatievensters naast ons. De grote zwarte hond van de twee dames aan ons tafeltje laat het allemaal gedwee over zich heenkomen. Ver achter ons zien we de havengebouwen van Harlingen, schuin naast ons verheffen zich aan de horizon de duinen van twee waddeneilanden. Op één ervan steekt een piepkleine Brandaris boven alles uit. Terschelling, onze bestemming.

Het eiland vormt vandaag het strijdtoneel van de Brandaris Classic 2010. De eerste overzeese skeelertocht annex wedstrijd wordt hier verreden! Natúúrlijk wil je bij zo'n uniek evenement van de partij zijn. Vanwege het tijdstip, tussen half zeven en acht uur 's avonds, betekent deelname dat je minimaal één nachtje op dit derde waddeneiland moet verblijven. "Mooi", stelde Marijke vast, "dan maken we er gelijk een leuk weekendje van."
Een kort onderzoekje op internet leerde, dat de hotels op het eiland een speciaal (lees: hoger) éénnachtstarief hanteren. Vervolgens (b)leek de auto noodzakelijk, voor de insulaire bewegingsvrijheid van onszelf en onze uitgebreide skeelerbagage. Waarvoor het vrolijke zeehondje van Rederij Doeksen ook nog eens een flinke hap uit ons vakantiebudget nam. Bij elkaar dus een forse financiële aderlating, maar wie maalt daarom bij zo'n uniek skeeleravontuur?

Op zaterdag zijn we aldus in alle vroegte vertrokken, om rond kwart over negen de buik van het waddenschip "Friesland" binnen te rijden. Een goede tweeëneenhalf uur later zetten we wiel aan wal in de haven aan de voet van de Brandaris. Het is alweer erg lang geleden dat ik op een waddeneiland was. De auto lijkt hier overbodig. Er blijken overal gratis bagage bezorgdiensten te zijn. Alleen de dreigende motregenlucht rechtvaardigt de luxe van onze auto boven de overal verkrijgbare, maar niet overdekte huurfietsen.
We verkennen het dorp West-Terschelling, en rijden via de enige hoofdweg naar ons hotel Tjermelân aan het andere, Ooster-end van het eiland. Af en toe klettert een vlaag regen op de ruiten.
"Wat moet dat vanmiddag worden", trek ik mijn voorgenomen deelname aan het skeelerevenement dat dan gaat plaatsvinden, nu al in twijfel.

Onderweg leggen we voor de zekerheid even aan bij de beoogde startlocatie van BC2010, even ten noorden van het dorp Midsland.
De diverse informatiedragers van de organisatie vermelden namelijk tegenstrijdige starttijden. Er wordt druk gesleept met hekken en opblaasbare triomfbogen, maar geen van de betrokkenen weet een exacte starttijd te melden. Reden om even vóór halfzes, zijnde de eerste startmogelijkheid, na een korte verkenning van de horeca op het eiland, nogmaals ter plekke te informeren.
Ook nu geeft dat weer een Terschellinger spraakverwarring. Enkele meisjes in vol skeelerornaat die ik aanspreek, beweren "dat er zometeen gestart zal worden". Aan mijn water (en horloge) voel ik, dat dit niet gaat lukken. Er moet immers nog helemaal in Oosterend omgekleed worden.
Een man met indrukwekkende pet wijst me de inschrijflocatie, die eerder aan mijn aandacht ontsnapt was. De hal van de gereformeerde kerk, even verderop. Daar weet de inschrijfdame het startmysterie snel te ontrafelen: half zeven vanavond geht's los. Nu maar hopen dat het droog blijft...

logo brandaris classic skeelertocht Als ik een uur later in vol skate-ornaat aan start verschijn, schijnt de zon volop. Aan een bijna wolkenloze hemel. Er zijn veel skeeleraars en langs de hekken krioelt het publiek. De wedstrijdrijders hier gaan vandaag voor de finale van de Inline Cup!
Ik ben al blij als er vóór donker drie rondes op de gps zullen staan. Dat blijkt nog behoorlijk tegen te vallen! Het Terschellinger asfalt blijkt niet alleen kort tevoren te zijn voorzien van een verse steenslaglaag, die het rijden zwaar maakt. Maar ook is het duinparcours "geaccidenteerd". We klimmen dus al spoedig omhoog. In de richting van West-aan-Zee. "Vals plat" noemen wielrenners dat. Vals is het zeker voor een matig getrainde skater als ik. Links en rechts passeren karaktervoller wieltjesrijders. Wat omhoog gaat, moet helaas ook weer ergens omlaag. Hijgend vraag ik me op mijn ongeremde schoeisel af, hoe straks de gevreesde afdaling te overleven....

Het nu volgende, tamelijk vlakke pad door het bos biedt behalve redelijk asfalt, ook de mogelijkheid even bij te komen. Het gaat omlaag, maar de verwachte afdaling blijkt overzichtelijk en veilig. Verderop volgt in de bocht naar de hoofdweg een tweede afdaling. Die is heftiger, maar dankzij de wedstrijdafzettingen goed te doen.
Ik krijg ergens een bekertje origineel Terschellinger cranberrysap aangereikt en kan nog juist aanpikken bij een langsrazend skeelerstelletje.
Beide gebeurtenissen geven me vleugels. Wat overigens niet kan voorkomen, dat we even voor Midsland gedubbeld worden door de wedstrijdrijders. Achteraf blijkt de Nos dit unieke moment in haar tv-uitzending te hebben verwerkt. Zoals het filmpje op 4:38 min vastlegt: "Er zitten wat toerrijders tussen, die liggen nu al op een ronde achterstand...")
Tevreden snorren de wielen over het fantastisch gladde asfalt van de hoofdweg naar Midsland. Na de stempelpost en de startplaats passage gaan we ons tweede rondje in. Met z'n drieën in een treintje voelt het slopende, tegenwinderige stuk door de duinen (zelfs door de Nos als "zwaar" betiteld) wat menselijker aan. Al houd ik mijn ploegmaten aanvankelijk ternauwernood bij. Maar allengs komt de slag er goed in. Weer aangekomen op de hoofdweg weet ik zelfs te demarreren. De wedstrijdrijders die mij ten tweede malen dubbelen (filmpje op 8:34 min), passeren nu een eenzame skater, die zijn voormalige treingenoten inmiddels ver achter zich heeft gelaten.

Bij de tweede finishpassage is het eigenlijk afgelopen. Het begint inmiddels te schemeren en de weg is vergeven van publiek en gefinishte skaters. Eigenwijs als ik ben, laveer ik tussen de drukte door voor mijn derde, nu eenmaal eerder voorgenomen rondje. Niemand die acht op me slaat of me van het parcours dwingt. Zelfs als de bezemwagen me halverwege Midsland-aan-Zee inhaalt, laat de skeelerpolitie me begaan. Zolang ik maar op het fietspad blijf.
Bij het licht van de opkomende maan bevecht ik ten derden male de martelende grindweg door de duinen. Verderop in het bos dringt het maanlicht slecht door. Er heerst absolute duisternis. Waar ben ik aan begonnen!
Gelukkig reed ik hier tweemaal eerder vandaag, en ken de verrassingen van dit asfalt inmiddels op m'n duimpje. Heel voorzichtig kruip ik langs de, na de wedstrijd weer vrijgegeven helling omlaag. Voor het laatst de hoofdweg weer op. Omdat de auto's daar inmiddels bezit van hebben genomen, rest voor een eenzame achtergebleven skeeleraar alleen het donkere, hobbelige fietspad ernaast.

Als ik tenslotte in het aardedonker de gereformeerde kerk weer bereik, word ik daar als een held binnengehaald.
"U bent de LAATSTE skater vandaag....?"
"Een half uur NA de bezemwagen pas binnen!...."
"Bent u al 58??....Knappe prestatie hoor...."

Trots neem ik alle complimenten in ontvangst. Net als de aangeboden macaronimaaltijd, om weer op krachten te komen. En dan staat daar de Citroën nog steeds onder de donkere bomen te wachten. Klaar om me naar Marijke in Tjermelân terug te brengen. Het zit erop voor vandaag!

De zondag is het weer aanmerkelijk slechter dan de dag ervoor. We brengen onze tijd door op de droogste plekjes Terschelling die we vinden. Zoals het rommelige, maar alleraardigste wrakkenmuseum in Formerum. En als de regen even stokt de bunkers daar vlakbij in de duinen. Voor de veel belangrijker bunkers van de Tiger-Radarstellung verderop, heeft Marijke geen nat pak over. Terwijl ze in de auto wacht, (toch blij dat we die bij ons hebben..) verzuip ik bijna op mijn zoektocht in de natte bossen, alvorens onverrichterzake bij haar terug te keren. Geen Tiger. Het historisch museum en de horeca van West-Terschelling vullen onze resterende tijd op het eiland.
In tegenstelling tot de waarschuwing van de rederij, konden we nog gemakkelijk mee met de "Friesland". Terug over een schemerende Waddenzee naar Harlingen. Daar aangekomen heeft het zeehondje van Doeksen nog een financiële verrassing in petto. Een flinke korting "wegens langere vaarduur"....



pijl

Onderstaande gegevens zijn gebaseerd op de informatie uit de door mij gebruikte gps: de Garmin GPSmap 62 S.

  1. Tocht verreden op: 18-9-2010

  2. Bewegingstijd: 2:12 u

  3. 3 ronden ú 11,6 km: 35,2 km

  4. Gemiddelde snelheid: 15,9 km/u



pijl

Site design and copyright by Ir Grootveld / Blinksoft.
//